Co słychać?

Appetite for Destruction – debiutancki studyjny album amerykańskiego rockowego zespołu Guns N’ Roses. Wydany został w lipcu 1987. Slash wraz ze swoją gitarą odegrał kluczową rolę na owym krążku. I jak czas pokazał stał sie jednym z najbardziej rozpoznawalnych muzyków wszechczasów.

Zaczynając od gitary. Najlepszym rozwiązaniem jest gitara les paul z dwoma przekaźnikami.

Wzmacniacz najlepiej wybrać marshall jcm 800 a najlepiej wersję modowaną i  sygnowana przez slasha która była modyfikowana pod niego.

Możemy to zrobić jednak inną drogą na zupełnie innym sprzęcie tak aby zaoszczędzić.

Potrzebujemy gitary z dwoma humbuckerami. Najważniejsze w tym jest ustawienie gitary ponieważ musimy obniżyć ton każdej struny o pół tonu żeby wejść w standard E flat, ponieważ nie będzie inaczej możliwe uzyskanie danego brzmienia.

Tak jak w przypadku lady pank przyda się efekt marshalla plexi. Możemy uzyskać go za pomocą efektu sexi-plexi. Na pewno opcja tańsza niż kupowanie całego wzmacniacza. Jesteśmy w stanie z tym efektem wyciągnąć większość pożądanego dźwięku nawet na dość słabym głośniku. Na kolumnach najlepiej używać greenbacków żeby uzyskać vintage pogłos taki jak slash przy nagrywaniu Appetite for Destruction.

Najważniejszym efektem jest ekualizacja ścieżek dzwiękowych. W tym tkwi najważniejsza rzecz. Gdyby nie korekcja brzmienia poprzez equalizer Slash nie różniłby sie brzmieniem od Angusa Younga (gitarzysta ac/dc). Najlepiej zapinać equalizer na samym końcu, po wszystkim. Najlepiej nawet bawić się na na granych ścieżkach.

Sexi plexi Ustawiamy aby barwa była jak najbardziej jasna używamy kanału high gain.

Teraz poprzez zabawę z eq jesteśmy w stanie brzmieć dokładnie jak gitarzysta Guns N’ Roses na debiutanckiej płycię tanim kosztem.

Jan Borysewicz, lider i gitarzysta lady pank zaskakiwał nas przez lata można powiedzieć że już kultowym brzmieniem. Do tego żeby zbliżyć się do tego co pokazywał nam przez lata muzyk potrzebne jest pare rzeczy.

Zaczynając od gitary potrzebna będzie taka która ma co najmniej 3 singlami. Gitara musi posiadać również rozłączanie cewek. I skupimy się na drugiej pozycji na przełączniku. Czasami gitarzysta lady pank grał na bridgu ale najbardziej charakterystyczna jest własnie 2 pozycja.

Wzmacniacz najlepiej pasuje marshall plexi. Dzwięk tego sprzętu można oddać poprzez posiadanie jego fizycznej wersji lub za pomocą efektu gitarowego takiego jak na przykład „Sexi Plexi” lub „Plexi tone”.

Następnym aspektem aby brzmieć jak lady pank są efekty gitarowe. Potrzebny nam będzie dowolny kompresor, każdy da radę. Kolejnym będzie efekt chorus najlepiej boss ce 1 lub reedycja.

Gdy mamy już wszystkie potrzebne komponenty czas na ustawianie.

Gitarę ustawiamy na drugim przełączniku

Uruchamiamy efekt plexi lub jeśli mamy owy wzmacniacz po prostu podłączamy gitarę. W tym momencie już uzyskujemy czysty nawet podobny dźwięk.

Teraz wpinamy kompresor i ustawiamy ją wysoko według własnego uznania, jednak w tym przypadku możemy naprawdę wysoko podkręcić. Dzięki temu wytłuszczamy brzmienie i sprawiamy że staję sie o wiele bardziej masywne.

Teraz ustawimy chorus uważając aby nie za bardzo go rozkręcać. Nie warto przesadzać tutaj z intensity lepiej w tym przypadku bawić się kompresorem.

I właśnie w taki sposób jesteśmy w stanie osiągnąć brzmienie gitary takie jak Jan Borysewicz w Lady Pank

Camel to amerykański brand papierosowy założony w 1913 której właścicielem jest R. J. Reynolds Tobacco Company. Jak wiadomo przez lata papierosy towarzyszyły życiu publicznemu. I na przykładzie właśnie „camel’i” można zobaczyć jak wiele zmieniło się na rynku wyrobów tytoniowych.

Pierwsza reklama pojawiła się w 1913 roku w New York Times jako grafika ilustrowana, dopiero w 1915 roku pojawił się slogan

The Camels are coming!

Od początku marketing nastawiony był na egzotyczność i już na samym początku firmie zależało aby produkt ten odbierany był jako towar egzotyczny.

Na oryginalnej miękkiej paczce camel’i widniały takie napisy jak

Turkish tobacco is the world’s smoothest, most aromatic leaf. Blending it with more robust domestic tobaccos is the secret to Camel’s distinctive flavor and world-class smoothness.

Lub na zagranicznych paczkach

A master-crafted blend of only the finest hand-picked Samsun & Izmir Turkish tobaccos with a robust domestic tobacco blend creates Camel’s distinctive flavor and world-class smoothness.

Miało to wzbudzić również aby palacz czuł ekskluzywność towaru.

Podczas drugiej wojny światowej gdy papierosy pakowane po 4 sztuki stały się częścią racji żywnościowej na wyposażeniu armii U.S.A. Powstał slogan

Just like a taste of home

Po wojnie w latach 60 gdy zaczęły się badania na temat szkodliwości papierosów firmy tytoniowe nie mogły pozostać obojętne i właśnie wtedy powstała najbardziej abstrakcyjna reklama cameli. Na przestrzeni lat nie najlepiej się zestarzała.

Plakat mówi nam dokładnie, iż „wielbłądy” są częściej wybierane niż inne produkty tytoniowe wśród lekarzy.

Lata 70 to typowy powrót do korzeni i ukazanie znowu, camela jako papierosa dla podróżników i odkrywców 

Tak zwany ”camelman” miał pokazywać twardego faceta, można powiedzieć odkrywcę. Była to kontra do reklam marlboro z palącym kowbojem.

W 1986 roku główną twarzą wielbłądów stała sie postać już kultowa. Do życia została powołana postać rysunkowa nazywająca się Joe Camel, wpasowująca się do barwnych lat 80/90 i była to ostatnia kampania reklamowa. Joe zakończył etap marketingu ponieważ od 1997 roku w stanach zabronione jest komercjalizacja wyrobów tytoniowych.

Adidas Superstar powstał w 1969 roku, tak jak większość butów przeznaczony był do gry w koszykówkę. Już wtedy superstar’ami posługiwały się legendy basketu. Najlepszy strzelec NBA Kareem Abdul-Jabbar grał właśnie w nich.  Już pół dekady później 75 procent wszystkich zawodników grało właśnie w tym modelu. Jest to tylko cegiełka dla której buty te zasługują na chwałę.

Historię superstar’ów można podzielić na dwa etapy. Pierwszą generację stanowiły modele Adidas Superstar I, produkowane w latach 1969 – 1987. Druga to już zwrot w stronę mody retro i odkrycie tego modelu na nowo. Generacja adidas II doczekała się licznych wzorów i wersji kolorystycznych, dzięki czemu ich oferta jest wręcz nieprzebrana.

Jednak najważniejsze wydarzyło się w 1982 roku gdy doszło do pierwszej kolaboracji z grupą RUN-DMC

 Raperzy z Nowego Jorku zostali pierwszym zespołem hip-hopowym zdobywającym złote i platynowe płyty, a także nominację do Grammy. Co więcej, to właśnie ich teledysk był pierwszym rapowym kawałkiem emitowanym w MTV. Jednak popularność zespół zawdzięczał nie tylko muzyce, ale również ubiorowi. Na scenie występowali dokładnie w takiej samej stylówce, w jakiej poruszali się przedstawiciele blokowisk w Queens. W latach 70-tych dla wielu był to szok. Zamiast w eleganckich strojach, od stóp do głów odziani byli w ciuchy adidasa. Elementem kluczowym były oczywiście Superstary. Koniecznie zakładane bez sznurówek, by odwzorować styl więźniów w USA i jednocześnie się z nimi solidaryzować.

Buty u RUN DMC nie były więc jedynie elementem garderoby. Stały się manifestem wszystkich osób wykluczonych w amerykańskim społeczeństwie

. – Napisaliśmy piosenkę „My adidas”, ale nie był to kawałek o tym, ile mamy par butów.  Pochodziliśmy z miejsca, w którym b-boyów wytykano palcami i obarczano winą za całe zło naszych dzielnic. Wszyscy mówili tylko, że ci młodzi ludzie stwarzają jedynie problemy. Oceniali książkę po okładce – tłumaczył Darryl „DMC” McDaniels w rozmowie z MTV.

Potencjał RUN DMC już wcześniej został dostrzeżony przez przedstawicieli adidasa, który zaproponował zespołowi kontrakt reklamowy. Była to pierwsza umowa podpisana z zespołem muzycznym, a nie sportowcem. Od tego momentu sport i styl połączyły się na dobre. I tak właściwie dzięki grupie muzyków oraz właśnie modelowi superstar zaczęła się subkultura „buciarzy” która zrewolucjonizowała rynek butów.

Promocja Run DMC